Ben aslında bana çok benzeyen birini kaybetmişim
Ama yolcu ederken gözlerinden son kez gibi öpmemişim
Anılarımı beni sıkıştıran göğüs kafesime kilitlemişim
Hiç çıkmasın diye soluğumu edememişim derin
Ben bana çok benzeyen birini kaybetmişim
Ellerimi birleştirip Tanrı’ya dua etmişim
Çaresizliğimi sadece kendime dert etmişim
Ve kimsenin anlamasını hiç beklememişim...
Ben mi?
Sadece bir ''mişim''
Görülmeyen şeyleri ipe bağlayıp kapının koluna takmışım;
Ya çıkarsa diye içimdeki benim,
Kendi canımı yakıp
Ateşinde çay demlemişim.
