Gökkusağına astı kendini çocukluğum.
Benim küçük ezam
Müsrif ellere düşen ağaç ve çabamı haketmeyen notlarım
Bu sana son bir name sevgili çocukluğum!
Sen kelimelerle boğuşurken terk edecek seni huzur,
Geceleri düşüncelerin tavanda atacak birkaç tur
Ve böylece saat gecenin bile uyuduğu zamanı bulur
Olmazsan diledikleri gibi, herkes burnundan solur.
Ve benim büyük ezam!
Nefret etmek severken.
Bihaber gitmiş olması ben sabırla beklerken
