Bu şiir kalbi, bedeni, ruhu istismar edilmiş; susturulmuş, susmak zorunda kalmış; bilseler de susan insanlarla çevresi kuşatılmış, kimsesiz hisseden insanlara adanmıştır. Yalnız değilsin, seni çok iyi anlıyorum ve buradayım, demek için yazılmıştır. Susmayacağım.
Korkmaktan yorulmuş bacaklarım
Hiçbir şey telafi etmiyor
Dört duvar arasında sıkışmış uçurtmamı
Ruhum sızlıyor inim inim
Ne kadar yıkasam da geçmiyor
Çivili ellerin üstümdeki kiri
Ben kimdim?
Kime emanet edilmişti öksüz kalbim?
Oyuncaklarım nerede benim?
Güvenecek bir ezem yok mu hiç?
Cevaplama üstün beyaz
Taşıyamazsın bu yaştan sonra bu kiri
Nereye dayasam sırtımı
Yalanlar dökülüyor tuğlaların arasından
Çocukluktan kalma eğik omurgam
Tek başıma canavar kovalamaktan
Bunu yazan kalem eğilseydi ah!
Dimdik dursaydı kanatlarım
Neşeyle dökülüyor tüylerim
Bir süveyda yüzsüzlüğünün tam orta yerine
Böyle işin ta orta yerine…
Ne de çok yaş akıtıyor özüm
Bir küpe çantasının özlemi var içimde
Bundan gözlerimdeki buğu
O da kilitli kaldı
Evin o en arka odasında
Tıpkı çocukluğum gibi
Her şeyini kaybetmiş bir ihtiyar matemi
Anlaşılmadan öleceğim kimsesiz
Böyle kader olmaz olsun
Çocuklar sokakta olmalıydı
Çıkar beni!
