acıyorum nermin
bahar geceleri acıdan deliriyorum
eller acımı duymuyor
artık bacaklarım tutmuyor
mecbur bırakılıyorum nermin
bu acıya sarılamıyorum
yüzünü yeniden sevemiyorum
bahtıma her durumda darılıyorum
gelen kimse yerini tutmuyor
kollarımdan tutup sıkılıyorum
sızıyorum nermin
içtiğimiz günlerde sızıyorum
içmeyince kendimi sıkıyorum
sızlıyorum acılarıma
en dandik sofralara acılanıyorum
tuz basıyorum son yangınlarına
kanıyorum nermin
secdeye varınca göğsümden kanıyorum
acılarımı da sevecekler sanıyorum
onlara her seferinde kanıyorum
bu hadiseyi
her gün kafamda kuruyorum nermin
bu acıyı tahayyül edemiyorum
deliriyorum usulca
kandan gözlerim
göremiyor ferahı
aydan daha kanlıyım bu gece
güneşten daha karanlık
gençliğim merdivenlerde baygınlık
yıllardır yaşıyorum bu harı
bırakamıyorum bu baharı
aldığım nefesleri i'ade edemiyorum
gelenleri gidenlere denk sanıyorum
kan ülkesinde yanılıyorum
karanlık kabirlerde parıldıyorum
