Kendime iyi gelmek zorundayım. Kendime iyi gelmeyi bilmiyorum. Kendime iyi gelmenin yollarını öğrenmeliyim. Bilmiyorum, belki de seçmediğim sorumluluklarımdan sıkıldım. Yoruldum. Bir sevme zorunluluğudur benim için hareket. Mutlu değilim. Uyanmak benim için koca bir can sıkıntısı. Kalabalıkta da yalnızlıkta da. Gülerken de devam eden bir sıkıntı bu. Dışımda gerçekleşen, sebebi ben olmayan ama bir şekilde beni içine alan her şeye öfkeliyim. Her şeye önem veriyorum. Her şeye önem veriyor oluşum da benim için bir can sıkıntısına dönüşüyor. Çalışkan oluşumu, hüznü dağıtışımı ve gün sonunda bütün duyguları aynı anda yaşayışımı sevmiyorum. Hem konuşmak, içimde birikenleri paylaşmak istiyorum hem de yokluğumun anlaşılmamasını. Benden daha kötü durumda olanların olduğunu bildiğim bu soysuzluk yurdunda, bunları hissetmek de bayağı ve tiksindirici geliyor bana. Her anım iki saçma sapan seçimi seçmemle diğer bir ana sıçramak mecburiyeti içinde geçiyor. Bana yakın olan insanlara ne hissettiğimi çoğu zaman üstü kapalı anlatmak zorundayım çünkü normale zıt bir takım davranışlarım var, mesela ciddi bir sohbette yukarı bakmak ya da parmaklarımla oynamak. Yüzümün kızarışını ellerimin titreyişini saklayamıyorum. Bütün soruları cevaplıyorum. Ne anlatacağımı bilmiyorum. Ne istediğimi hem biliyor hem de istediğim şeyi yapabilecek bir inanç yok içimde. Umutsuzluğuma inanıyorum. Bir şeylerin olmayışına inandım ve bu umutsuzluğum başkaları tarafından fark ediliyor. Başkaları beni yeniden yapıyor kalabalıkta. Dönüşüyorum, her an kendimi saklama çabasıyla geçerken o an içinde istediğim şeyleri unutuyorum. Bir yerde gülüyorum. Çoğu yerde gülüyorum. Yalnızken gülüyorum. Uyumadan önce gülüyorum. Rüyalarımda gülüyorum. Yaşam benim için komik bir hareketi sürdürmek. Başkası adına olmak. Ben başkası adına uyanan bir şeyim. İç karartıcılığımı sevmiyorum. Başkalarının sevinçleri beni çok heyecanlandırıyor. Katılıyorum. Çok hızlı onlardan oluyorum. Kendime kötü gelmeyi, kendimi kötü anlatmayı, bazen anlatamamayı biliyorum. Mutlu değilim ve sebebi hiçbir şey değil tamamen benimle ilgili. Çünkü başkalarını, dışarıyı, yürümeyi ve sohbet etmeyi seviyorum. Mutlu değilim severken de. Eğlenirken de mutlu değilim. Kimsenin mutluluğunu bozmuyorum bozacağımı bildiğim vakitler oluyor, orada olmuyorum. Ben başkalarını mutlu eden, başkalarının mutluluğunu seven ama kendi mutlu olamayan biriyim. Bunun devam etmemesi adına ne yapıyorum? Bunun değişmesi adına düşünüyorum.