Kalbim yaralı, zihnim yorgun anne.
Bilmiyorum zevk mi alıyorlar üzmekten ya da çaresizce bekletmek tatmin mi o karanlık kalplerine,
Ahh bilmiyorum anne,
Sana sesleniyorum ama sende karanlık bir mahzensin ki içimde...
Nasıl bu kadar karanlık olabildik anne!
Nasıl katlettik masumiyeti böyle!
Söyle bana anne, kimin zulmü bu o saflığa?
Ruhumuzu ne uğruna feda ettik şerefsizlerin eline!
Nasıl ölmediğimiz anlaşılmaz anne,
Nefeslerim tutkun dumanlarına karanlığın.
Dağıldım bin parçaya görmediler,
Bin parça oldum bilmediler.
Bin parçayı şimdi yıkmaya geldim,
Ben sana yorgunum anne,
Kendimeyse...
Boş ver anne, bilmek neyi değiştirdi.
~Fehmekar
