Ne çok isterdim

Bozuk bir plak gibi beni sevdiğin,

O günlerde takılı kalmayı,

Yaşam senin ellerinde filizlenen,

Bir tomurcukmuş oysaki.

Şimdi ne yapmam gerekiyor?

Sessizliğindeki enkazı bulamıyorum

Yürüyen çalılar görüyorum etrafta

Kimsecikler yerinden memnun değil

Anlaşılan o ki,

Artık herkes özü olduğu yerlerde yabancılaşmış

Aklına gelişlerim

Dünyanın kendisi kadar eski

Pişmanlığım içinde yitip giden,

Bülbülü canlandırmayacak biliyorum

Yokuşun sonuna gelmişim

Kafesin kapağını, açmış bekleyen sen

Şimdi hangimiz özgür, hangimiz tutsak?

Hep böyle olmaz mıydı?

Yapmış olduğun her şeyin,

Asıl yabancısı sensindir.