Ne dersen de, sanrılara sığındığın anlar oldu bu hayatta, hayaline kattıkların başmisafirin oldu. Belki o da seni senin gibi iliklerine kadar sevdi tek günahkar zamandı. Kafasını koparıp atmak istediğin o kararsız kendini bilmez zaman. Seni de esir etti koynuna, kızgın lavların içinde evirip çevirdi kuş gibi çarpan yüreğini ve dostum sonunda yine olmadı. Hayal kırıklığı sancılı bir kalp kaldı elinde avucunda.Şimdi düşün dur, yaşa bahtsız döngünü. Çamura bulanmış zihnini bir daha aydınlatmak istesen de korkarsın, kilitlenip kalırsın. Ne dersen de, olmayınca olmuyor, yazgı çekiyor setleri önüne bir bir içi sızlamadan. Oysaki biz merhameti öğrenmiştik sevgiyi, anlamayı öğrenmiştik. Beklentilerimizin yüceliği miydi bu kaos. Ne dersen de, sessizce nefes alıp hayatı kimsesiz yavan yavan yaşamakmış payına düşen. Teselli olacaksa söyleyeyim dostum, sen de benim yarenim oldun.
