Kimse kimseye alışmak istemiyor bu günlerde, herkes birbirinin hayatının bir köşesinden geçip gitmek istiyor sadece, kimse kimsede “kalmak” istemiyor…

Nasıl ki sosyal medya hesaplarımızdaki ana sayfalarımız (yani timelinelarımız) sürekli yenileniyor, anlık değişiyor her şey, tabiri caizse akıp gidiyor o görüntüler hayatımızdan; ilişkiler de aynı şekilde yaşanmak isteniyor.

“Hayatıma gir ama kalma, akıp geç” bakış açısı var çoğu insanda. Ama aynı insanlar hem bu şekilde davranıp hem de “neden herkes bu kadar yalnızken hepimiz bu kadar yalnızız” serzenişinde bulunuyor bir taraftan da.

İnsanoğlu, kendi yarattığı kaotik ve çelişkili durumların içinde yine kendisi debeleniyor. Maalesef ki böyle garip bir süreçten geçiyoruz cümleten.

Bu devran değişir mi, ne zaman değişir bilinmez ama sevmek, bağlanmak, ait olmak bu derece “öcü” muamelesi görmemişti hiç daha önce. Belki de hep birlikte korkularımızın üzerine gitmenin vakti gelmiş de geçiyordur bile…