Bazen nefes almayı bırakıyorum. Sadece etrafı dinliyorum. Geceleri soğuk sessizlik arasında nefes alışverişimin ne kadar sesli olduğunu anlıyorum. Nefes almayı kısa süre bıraktıktan sonra sakinleşiyorum. Duygularım kontrol altına alınıyor ve derin bir nefes alıp tekrar nefes rutinime dönüyorum. Bazen keşke nefes almama gerek olmadan yaşayabilsem diyorum. En basit bilinç dışı yaptığım nefes almak bile zorlayıcı, yorucu geliyor. Hasta olduğumda nefes almanın daha korkunç bir şey olduğunu anlıyorum. 1 dakika nefes almasam öleceğim belki o an. Hayatımıza bu kadar anlam yüklerken bir dakika nefes alamadığımız için tehlikeye girmek trajikomik. Bazen ise nefes almak harika hissettiriyor. Sabah dışarı çıkıp keskin soğuk havayı ciğerlerimde gezdirmek benim hayatta olduğumu, canlı bir yasam formu olduğumu hatırlatıyor. Nefes almak iğrenç bir şey. Ya da ben onu kötü kullanıyorum.
