Beyaz bir ölümdür gözlerimde gökyüzü

Zihnim, kara ormanlar kaplı bir bulut

Menenjit, topluyorsa kirli elleriyle çocuklardan ölüm

Kafi'r tanrı yazar ki var ötesinde bir ömür


Ben, karanlık ülkesi yangın çıtırdıları

Ve yangın sonrası küle dönmüş son umut

Adım bataklık şarkısına takıldı, hiçliğin

Önce ses

Nefes...


Son vagon raydan mı çıktı

Birazdan çalar öyleyse ölüm çanları

Nietzsche de herkesten önce delirdi

‘'Önce ses'’ dedi

Sonra '’nefes'’


Dönüyor aklımızda bir şarkı gibi ölüm

Yirmi beş kuruşluk gazeteler yazdı

Kırptılar önce pişkin elleriyle

Doğurdular şimdi, harabe evlerde bakir fikir


Kimse ne diye sormadı

Ses mi?

‘'Önce ses ver'’ dedi ölüm

Sonra acı bir ‘'nefes'’