Şakaklarından başlayıp bileklerine dökülen jilet saçların; bir gün anaerkil düzenin temsilcisi,
yüreğimin işkencesi,
şairlerin gözdesi ve katillerin kurbanı olmaya ant içmiş.
Çelik aynalar karşısına konulmuş intihar ipleri, annenin ölümünü hatırlatır ansızın, şimdi ellerin kendi omuzlarında bu anıları silmek ister.
Ellerin,
neredeler? Neden yatağının baş ucunda, ızdırap dolu hayatın başından sonuna dek aldığın nefesler?
