Doğan Hoca’dan bana kalan en güzel cümle “içimiz bilir” cümlesi oldu. Kitabı bitirdiğimde bana hayatımın o günden sonraki hemen her sezgisinde hatırlayacağım ve bana bir yön gösterecek olan bu cümle kaldı. Hissediyoruz değil mi “bu işte bir şeyler dönüyor ama du’ bakalım” durumunu. Bunu bazen sevgimiz, isteklerimiz, heveslerimiz için görmezden geliyoruz bazen de içimizi kemiriyor duramıyoruz.
Bazen bir insanı gördüğümüz an biliyor aslında “içimiz” onunla nasıl bir yol yürüyebileceğimizi ya da yürüyemeyeceğimizi. Bazen bir seçim yapmak zorunda olduğumuzda her türlü şart diğer seçenek için olumlama yaptığı halde yine biliyor aslında “içimiz” bizim nerede daha mutlu olacağımızı. Vazgeçmek için geç olduğunu sandığımız ya da vazgeçmekten korktuğumuz anlarda yine biliyor içimiz aslında yapılması gerekeni.
Bazen durduk yere olduğunu sandığımız durumlarda, durduk yere hissettiğimizi sandığımız duygularımızda, durduk yere içimize düşen şüphelerde aslında yine içimizde bir yerlerden bize seslenen gerçek bir şeyler var. İçimiz biliyor. Biz de fark edebilirsek şanslıyız ki oradan yola çıkıyoruz. Sesi duyup, dinleyip, fark ettiğimizde birden yol değişiyor, virajlar alınıyor ve yeni bir güzergâh... Daha güzel ve daha umutlu… Ama sorun yok eğer bu sesle birlikte kalmaya devam edersek nereye gideceğimizi “içimiz biliyor” 🛤⛵️
