Sanmış olmalarla geçen çocukluklar gördüm gözlerimle ve sanmış olmak hâlâ bir neşe ferdi 22'sinde.
Bilmek aday adayı olmaktır.
Bilmek "bilmiş olmak istemek"ten gelen, sormadan bilinemeyen, hiçbir zaman kuşkusu bitmeyenlerden gelir.
Hiç kimse bu gülümseme neden, bilemeyecektir.
Ben düşünürken hep akşam olur ve haydi derler peşi sıra, "Akşam oldu, bir şey demeyecek misin?"
Demeyeceğim elbet, diyemeyeceğim
İçimdeki zehri bir bıçakla hanginiz kesip alacak bilemeyerek ve buna cesaretiniz var mı şüphelenerek, zehrimle boğularak belki ama düşünerek,
düşünerek... düşünerek... tabii! Yazar demişti ki;
"Sanırdım, bu dünya karaciğerinden hastadır."
Öyle.
İnanç kaybettiren ebeveynler gördüm ve inanç şimdi bir umut ferdi 22'sinde.
İnanç istemektir benim içimde.
''İstediğim şeye inanırım!'' değil.
''Gerçekten istiyorsam önce inanmam gerek'' değil mi? Yine kendime.
Bilirsiniz sizi size inandıracak yine sizsiniz, ama atladığımız çok şey var.
Umut,
Bir ölüm ferdi,
22'sinde.
