Neyse ki Şair Değilim

Bir uyku gömdüm geceye

Soytarılar ve deliler nerede uyur, diye düşünerek

Karanfil kopardım geceden bir

Bıyık bıraktım,

Saçıma düşen aklara inat

Geceden siyah.

Şakaklarımdaki dağlarla barışık olduğum saatlerde kurduğum düşlerden kalma alışkanlıkla,

Yine ellerimi uzattım sana.

Düşümün en uzak meyvesi ellerin,

İşte yine oradalar.

Gözleri açılıncaya kadar kör serçelerin sürem var

Ellerin kül olmadan önce

Sonra ellerin çekilecek buradan

Kül olacaklar

Ve ben uyanacağım

Küfür yakışmaz şairin ağzına

Neyse ki şair değilim

İmbatı bekleyenlerden hiç olmadım

Aklımı bir yele verdim ki

Hiç sorma

İmtihanım;

Akıl,

Uzak

Ve düş.