Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır
Güneş onu yakıp kavurur
O da tanrı’ya yakarır keşke güneş olsaydım diye…
“Ol” der tanrı, güneş oluverir
Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz..
Bulut olmak ister. “Ol” der tanrı, bulut olur...
Rüzgâr alır götürür bulutu, rüzgârın oyuncağı olur
Rüzgâr olmak ister bu kez… Ona da “Ol” der tanrı
Rüzgâr her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur
Her şey karşısında eğilir
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar
Ordan eser burdan eser, kaya bana mısın demez!
Bildiniz, tanrı kaya olmasına da izin verir
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı
Bir sabah sırtında bir acı ile uyanır
Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır
(Kaderini sev, belki seninki en iyisidir)
"Amor Fati – Nietzsche”
