ama hafif ama ağır bir acı
ölü güle saplanan bir cam parçası
onu koruyan annesi ve kırılmış kemikleri
susuz çatlamış yalnız yapışık deriye
yağmuru başlatıyor gül bitiriyor çölü
acı ve kan bahşediyor hayata habersiz
korkuyor her şeye titriyor mekanikçe
içinde kırılıp kırılıp kalıyor çığlıklar
gül koparılırken herkes öylece bakıyor
aklı bir ölüm orkestrası çalıyor
şeytanlar gitmedi bak arkandalar gül
nefeslerin düzensiz ve yaprakların sarı
göğsünde bir zincir hayalden
bu rüya şaraptan bir bahçe
bir gül bu bahçede sarhoş gezerse
sımsıkı tutunarak geçmişin zincirine
en marazlı meşalesini diker
yangınlar kuşatır şakaklarını
yalnızlığın mızrakları duvarları delerken
o zinciri sök at rüyaya karış
aşkın uykulu rayihasıyla mest ol
bir yudum nefes ödünç verilmiş sana
