Cehennem, mücadelenin anlamsız olduğunu söyleyen bir iç sesle savaşmaktır.
...
Yazdıkça güçten düşüyorum ve bir muhtaca dönüşüyorum farkındayım.
Yazdıkça üzerimde açılan delikler genişliyor, derin obruklar ve his püsküren gayzerler çoğalıyor ama kelimeleri sıralamak zorundayım. Savaşın bitebilmesi adına cesurca çıkabilmeliyim içimden.
.
Keşkeler, gitseydimler, o suçlu demelerim...
Niye yaptımlar, hak ettimler, olmayanlarım,
ölümü en çok yazarak anlıyorum önümü görebildiğim kadarıyla.
.
Mutluyken de savaştayım içimle ve içimi yenmem için kendimden başka bir şey yok içimde. Bir sürü ben dediğim binlerce vagondan oluşan bir tren ve hepsi ben dediğim başka duraklarda durmak zorunda; beni indirmek için içlerinden.
Buna ne yol açtığını bilmiyorum ve bilmediğim bu gizi çözebilmem için yazmak dışında bir şeyim yok çünkü yaşamım...
