Küçücük odamda ne çok sorguladım hayatımı… Kafamın içindeki her bir ihtimalde kayboldum. Nelere ağladım, nelere dua ettim... Küçücük odamda uçsuz bucaksız bir dünya yarattım kendime. Sığınağım aynı zamanda hapis hanem oldu. Yine de kaçamadım hiçbir zaman korkularımdan, hep yakalandım. Ne çok dar geldi ruhum bedenime. Benim dünyamda kahramanlarım hep tutsak düştü, yaralı... Ama en büyük kahramanım bıraktı yarı yolda… Ne çok yas sığdırdım küçücük odama ve ne büyük kalp ağrıları…