Rahmetli babacığımın birkaç sözünü anımsıyorum bu sıralar. Büyük bir kütüphanenin içinde doğmuş olduğum için küçük yaşlarda babama iki soru sorduğumu hatırlıyorum. "Baba, tüm bu kitapları okudun mu?" Babacığımın bu soruya cevabı hep şöyle olurdu: "Evet, okudum ama öyle tüm zamanımı onlara ayırarak değil. Baştan sona bitirerek de değil. Okudum, benim ihtiyacım olan kısımlarını. Okuma eylemi, bir ihtiyaç üzerine yapılır. Bazen bir paragrafta ya da bir pasajda veyahut bir cümlede ya da tek bir kelimesinde muhakkak aradığın şeyi bulursun." Bunun dışında sık sık muhabbet ederken "Ben bu kitapları boşuna mı okudum!" derdi. Bu iki cümlesi bana okuma eylemi üzerine tekrardan bir tefekkür vakti ayırmama vesile oldu. Merak ettim, siz neler düşünüyorsunuz?
