26.10.2023


Hiçbir zaman aidiyet hissiyatına sahip olmadığımı biliyordum ancak bu hissiyat son zamanlarda daha da şiddetlendi. Dışarı her çıktığımda, toplu taşımaya her bindiğimde, tanıdık tanımadık birilerini her gördüğümde bu hissiyat boğazıma çöküyor, göğsümün tam ortasında bir boşluk açıyor ve o boşluktan her bir zerrem dökülüyormuş gibi hissediyorum. Dayanamıyorum. Topluma, insanlara, çıkan her bir sese, dayanamıyorum. O kadar uzak ki tüm bunlar benden, bir o kadar yakın, iğreniyorum. Karnımdan beynimin kıvrımlarına uzanan bu tiksinti ve nefretten kurtulamıyorum. Kurtulmak da istemiyorum sanırım. Ait olmak istemiyorum oralara. İstemiyorum ve istemedikçe de azalıyor sığdığım yerler. Sığmak da istemiyorum. Ben buraya ait değilim ve olmak da istemiyorum. Hiç bir yere ait değilim.