Olmazlardan nirvana diktim kapıma,
Olmazlardan, gelmezlerden.
Dibini sıyırdım sonra,
Kursak heveslerinin.
Hevesler ki;
Bilmem kaçıncı yüzyıldan kalma,
Azıksız yakalanmışlar yola,
Ellerini sıktım tek tek.
Dedim ki:
Bu ilk anıt değildi diktiğim.
Olmazların en olmazına veriliyor ikametim.
Bir kez olsun kırılmıyor şeytanın lanet bacağı.
Mesken ediniyorum yine gelmezler zirvesini,
Eteğini görüp de inemiyorum en aşağı,
Belimi büküyor bu alçak yükseklik.
Tırnaklarını kemiren çocukları getiriyor yine aklıma,
Yâd ediyorum hepsini istemsiz,
Başlarını okşuyorum bir bir.
Olmazlar başımı döndürüyor,
Ömrümün en kötü şiirini okuyorum:
Bu ilk hindiba değil üflediğim.
