Ah bu ölü sarmaşıklar,
Zihnimin içinde çürürken gözlerimden akan
Bedenimin etrafından sımsıkı sarmış gibi
Adım atmamı engelleyen
Hem zihnen hem bedenen prangalarla çevrili,
Nereye giderim böyle
Hangi şehir ev olur bana
Duvarlarına şiirler astığım odamdan uzaklara gitmek istemem.
Gitsem bu zindanda düşüncelerle,
Nerede huzur bulurum
Yürüdüm, yürüdüm akşam vakti evimin sokaklarında
Bir sürü insan geçti yanımdan hepsinin de suratı asık
Onların ne derdi var kim bilir?
Ben bilemem
Kimse de beni bilemez zati
Soruyorsun anne "Neredesin kızım geç kalma" diye
Kendimden çok uzaktayım olmak istediğim yer değil burası
Sen bana hep ev olursun biliyorum.
Yine de bir yolculuk bekler beni.
Renklerimi yeniden bulacağım.
Uçarı hallerimi mi özledin anne
Ben de özledim
Bir yanda uçmam için kanatlarımı onarışın,
Bir yanda vuracaklarından korkuşun
Saat geçerken balkondan geçen kadınları bana benzetisin
Işıklı yerlerden geçiyorum anne
Korkma kimse takip etmiyor beni
Yalnızca biraz hava almaya çıktım
Anahtarımı aldım elime sivri ucunu tutuyorum.
Korkma geç kalmayacağım.
Muhtemelen biraz daha yanacağım, sonra küllerimden doğacağım.
