Aynı anda
Aynı mekana bakan
İki farklı insanız biz
Ben martıyı görüyorum
Sen ölü fareyi
Yaşamsal döngüye tanık oluyorken ben
Sen vahşete seyirci kalıyorsun
Fareyi denizin içinden çıkaran martının gözleri parlıyor oysa
Farenin cansız bedenindeki acizliğe takılıp kalmasan
Her acı bir şifa barındırır içinde
Ölüm doğumla var olur anca
Bir fare gibi öleceksin
Veya kana bulanan o kedi
Tenha bir sokakta
Ya da İstanbul'un en işlek meydanında vereceksin son nefesini
Ne fark eder?
Gözüne son bakan ben değilsem eğer
Bak bu da bı ölümdü işte
Organları dışarı çıkmış bı kedi değilim belki
Ama benim de içim dışıma çıktığında gözümde bı damla yaşla sana baktım
Gözümün içinden kalbime inen yoldasın
Hisset bu da bı ölüm işte
Zihnin ilk kez suskun
Artık ne kadar derin nefes alsan
Yetmeyecek sana
