Bilirsiniz, kabullenememek diye bir tavır takınıyor insan bir süre. Garip gelmişti sevdiğim birinin ölümü. Bir süre boyunca üzülmeye de vakit ayıramıyor insan. Hep garipseyerek geçiyor o saatler. Tâ ki kendisiyle beraber yaptığımız şeyleri yaparken kendisine ait olan yerin boş olduğunu görünce ağlıyor insan. Üzülüyor .
Ama ölüm korkunç değil, acılı değil, sakin değil, kalabalık değil, kimsesiz değil ve çoğul değil. Garip bir şey. Ölüm hep tekli gidişler ve çoğul yıkılmalar yaratan, alengirli, sersemce bir şey.
Ölümden önce ne yapmak istiyorsun diyorlar. Yaşamak istiyorum. Çünkü ölümden daha garip bir şey olan yaşam, ölümle eşitlenmeli.
Seyfullah sürmeli
