ölümü yaşayarak alışkanlık haline getirdim
Aksi gibi davranmak beni daha büyük bir girdaba itti.
Yine batmaya başladı.
Bir ağaç gölgesi görsem oturup hıçkıra hıçkıra ağlayacağım.
Allah'ım, bu nasıl bir sancı!
Kimsenin görmediği benim içinde kaybolduğum bu sonsuz uzay boşluğu Biliyorum yaşadıkça geçmeyecek
Bu yük kalbime bir külfet
Kaç rüya ile kendimi arındırmalıyım bilmiyorum.
Ya da kaç bahar daha geçmeli
Açan yapraklar bile ölüme Leyla yapıyor beni
Rabbim bu bana sineni al
içten içe çürüyorum…
