Olmaz dediğimiz her şey olur, gitmez dediğimiz herkes de gidermiş. Dün bunu bir kez daha anlamış oldum. Çok büyük bir hayal kırıklığına uğradım. Hiçbir sorun yokmuş gibi görünen ilişkimizde aslında tek başıma olduğumu, sevilmediğimi ve karşımdaki insanın sadece beni sevmeye çalıştığını, denemeye çalıştığını öğrendim. Dün bana artık yapamadığını, mutlu olmadığını ve bitmesi gerektiğini söyledi. Çok mutlu süren, sevildiğimi dillendiren ve gösteren çocuk dün beni aptal yerine koymuş olduğunu söyledi aslında. Kalbim inanılmaz kırık. Duygularım hislerim darmadağın. Uzun zamandır ev arıyordum ama bulamıyordum. Bu yüzden oldukça üzgündüm. Dün ev buldum, geldi onunla her şeyi paylaştım, ne kadar mutlu olduğumu gördü uzun süren kaygılı günlerimin sonunda. Ama bu konuşmanın sonunda bütün mutluluğumu kursağımda bırakarak ayrıldı benden. Ağzım açık bakakaldım. Şu an hem öfkeli hem de olabildiğince üzgün durumdayım. Aşacağımı biliyorum, bunu da unutacağım biliyorum. Ama tekrar tekrar aynı aşamalardan geçmenin yorgunluğunu nasıl atlatacağımı bilmiyorum. Üzgün ve yorgunum... Umarım hayat bana biraz olsun gülümseyebilir. (Götüyle gülmeyi kastetmediğimi biliyordur umarım)
