Boğuluyorum
Nefes alırken nefes verirken
Nefes almaya çalışırken
Boğuluyorum
Yaşarken her gün için için ölüyorum
Yaşamak için çabalıyorum
Hiç çaba sarf etmiyor değilim
İnan deli gibi çabalıyorum
Nefessiz kalana kadar koşuyorum
Yorulunca durmuyorum bile
Yine deniyorum yine yeniliyorum
Tekrar deniyorum
Ama hep umut ediyorum
Geçecek diyorum
Bu günler de biter diyorum
Şarkılara, fimlere, kitaplara, insanlara tutunuyorum
Ama insanlar bende tutunamıyor onlar da gidiyor
Bu sefer yarım, eksik, paramparça kalıyorum.
Ben ve kalp kırıklıklarım kalıyor geriye sadece.
Ayaklarıma batıyor bu kırıklar yürüyemez hale geliyorum.
Sendeliyorum, düşüyorum
Tutunacak birini arıyorum.
Bulamıyorum
Kanatlarımı kırıyorlar "Olsun iyileşir." diyorum
Bu sefer onlar iyileşsin diye uğraşıyorum
Tam yaralarım kabuk tutuyor iyileşiyorum diyorum
Keskin keskin bıçaklarla bu sefer başka yerimden yaralıyorlar beni
Gitmek istiyorum
Gidemiyorum
Çünkü kanatlarım yok uçamıyorum.
Ayaklarıma batmış yüzlerce cam kırığı
Kalkamıyorum
Gidemiyorum
Kaçmıyorum
Kurtulamıyorum
Belki gitmekten de korkuyorum
Gidersem eğer tam da şu an
Ki istesem zor da olsa gidebilirim
Karanlık ormanlarda daha kötülüklerine yakalanmaktan korkuyorum
Eğer daha kötülerine yakalanırsam ölmekten korkuyorum
Ama her iki türlü de ölmüyor muyum?
Ölüyorum.
Ama durun arada bir fark var
Şimdi yaşarken kendi evimde ölüyorum
Beni benim varoluşumda payı olanlar öldürüyor.
Ruhum yok oluyor benliğim bitap düşüyor
Ve gün gün ilmek ilmek yavaş yavaş ölüyorum,
Öldürülüyorum doğrusu
Oysa öteki türlü kaçarken ölüyorum
Ruhum hala orada benliğim yerinde
Ruhum özgür bedenim özgür
Ben özgürüm
Ben gitmek istiyorum
Ve galiba bu sefer gidiyorum
Uçuruma yaklaşıyorum yavaşça
Kanatlarım yaralı ama açık, olabildiğince açık
Kanlar süzülüyor yerlere
Ya beni düzlüğe çıkaracaklar bir mucize olacak
Ya da bu sefer gerçekten öleceğim
Galiba bu sefer gerçekten ölüyorum.
Acısız, tek seferde
Günlerce, gecelerce, aylarca, yıllarca değil
Tek seferde
Birkaç dakikada
Belki birkaç saniyede
Bilmiyorum
Ama biliyorum ki
Yolun sonunda
Ben artık özgürüm
Özgür.
Hiç olmadığım kadar.
Müsteşarhicviyeci
2022-02-21T05:37:33+03:00Hepimizin öldüğü bir Dünya'da kimseye tutunmadan dimdik tek başına ölmek daha huzurlu olabilir çünkü bedeninin yaslanabileceği ruhun var. Ve Fe Eyne Tezhebun? ( Ve bu gidiş nereye?)
Şiirde ilham kaynağı olarak üzüntü, ölüm, intihar düşünceleri beslenilebilecek çok güzel bir yer ancak şiirinde bu duyguyu çok genel kalıplar kullanıldığı için tadına varamadım, metaforları çok daha kuvvetli hala getirmeyi denemelisin, göğüs kafesin daraldığında cidden şiiri yazmak için sıkıntından daha büyük bir sıkıntıya bulanasın ki şiir kendini yazdırsın.