İnsan üstüne binenlerle yürüyor. O yüzden yaş aldıkça küçülüyoruz belki. Kamburunun içine dünyaları sığdırdıysan hangi doktor dik durmanı sağlayabilir? O yüzden acılar değil de insana değen yine insanlardır. Dik duramamak hayata karşı bazen iyi gelir, ağlamaz çünkü içindekiler, onlar kemiklerinde yürür, damarlarına susarlar, kalbine yerleşip, aklını karıştırırlar, onlar insanlar çünkü. İnsan dediğin nedir dersek bir yalnızlık uğruna yaşayıp gülen değil midir? O yüzden hücrelerime kadar insanlarla doluyum, bir kanser hücresi gibi yayılsalar bile beni yaşatan da onlar öldüren de. Ama işte nerde duracaklarını bilirler. Açtıkları yaraları unutup yarayı besleyenin durağının kenarından bile geçmezler. Onlar çünkü insanlar.