Herkesin birazı olduğum için hiç kimsenin her şeyi olamadım. En yakınımdakilerin yanında olsam bile o anda onların yanında olmayanlar daha değerli oldu. Eskiden bunun zamanlama sorunu olduğunu düşünürdüm. Yetişmeye çalıştıklarıma geç kaldığım için kendime kızardım. Hiç kimseye yetişemediğimi anladığımda dünyaya geç kaldığımı sanardım. Şu ana kadar bunu düşünmemiştim ama belki de yazmaya da bu yüzden başladım. Yanında olamadıklarımı yazarak onları yeni baştan yaratmak bana mantıklı gelmiştir belki kim bilir. Aradığım sıcaklığı yazılarda bulamayınca yazdıklarımı yakarak yapay sıcaklıklar yaratmış, bu ateşin fitilini kaybedilenler anısına birikmiş kızgınlıklarımdan elde etmişimdir. Ama ancak soğuyunca düşünebildim. Çünkü düşünceler ancak soğuyunca akılda görünmeye başlar.


Adam kadını gördü. Her şey böyle başladı. Doğru perspektiften bakan bir başkası farklı masalarda oturan bu iki kişiyi aynı masada karşı karşıya oturuyormuş gibi görebilirdi. Biraz önce emredercesine yumruğu masaya vurup erkeklik gururunun yapması gerektiği gibi masadan hışımla kalkan ve hesabı ödedikten sonra arkasına bile bakmayan adam, kadını masada yalnız bırakmıştı. Aynı adam çıkış kapısında bir garsona içeride yalnız oturan kadının ne zaman kalktığını öğrenmesi için ona biraz para verecek bahşiş olarak görmesini istediği bu parayla güç sahibi olmuş birinin öz güveniyle bulunmadığı bir yerden bilgiler alacaktı. Böyle olmadı. Garson, adamı dinliyormuş gibi yapmıştı. O gittikten sonra kadının nerede oturduğuna bile bakmadı. Aklında kendi sevgilisine alacağı hediye için gelen bu ekstra parayı kullanmak vardı.

Kadın hiçbir şey olmamış gibi oturmaya devam ediyordu. Önünde, birlikte siparişini verdikleri yemeğin bir miktarı duruyordu. Yemeği yemeye devam etmedi. Kalkıp gitmedi. Kadın o an çoğu kişinin yapmadığı bir şey yapıyordu. Düşünebilmek için susması gerekiyordu. Kadın gözlerimin önünde soğuyordu.

Onun yanına gitmedim. Yalnızca durdum. O soğudukça ben de düşünüyordum. Önümdeki ordövr tabağına bakıyordum. Hepsi soğuk şeylerdi. Bilgiç bir şekilde gülümsedim. Hayat aslında bir ordövr tabağı olsa herkes ne kadar da çok düşünebilir dedim. Kadın soğudu ben bu fikre ısındım. İleride bununla alakalı bir şeyler yazabilirdim. Biraz durdum. Neden olmasın dedim. Soğuyunca neden olmasın?