Insan zamanla kötü bir şiir gibi yaşamaya alışıyor
Komşusuna selam veriyor her sabah
Sifonu çekiyor, çöpü döküyor, sokaklara iniyor
Yokuşları tırmanıyor her akşam
Evlere doluyor, bomboş odalara
Kendinde sıkışıp kalsa da
Tekrar, hep, durmaksızın
Başa sarıyor ve sonra
Hiç yoktan, ölüp gidiyor insan
Sanki varmış gibi
Eksiliyor bir dize
Yerine ne koysalar olur
Kimse anlamıyor
Ve sonra bir başkası gelip
Devam ediyor kaldığı yerden.
Şiir kötü olmaya görsün
Artık hiçbir şey kurtaramaz onu
Utanç verir, dişe gelen kemik gibi
Soğuk bir sızı, bir zonklama hissi
Buruşturup atmalı kağıdı
Kağıt yoksa, bas çarpıya sil gitsin.
İnsan zamanla kötü bir şiir gibi yaşamaya alışıyor
Alışıyor alışmasına ama yeterli mi bu
Sonu başından bellidir de tüm hayatların
Başıyla sonu arası karışık işte, orada dur
Sonunu beklemek herkese yakışır mı, bir düşün
Kestik diyor biri,
Gidiyorsun demek,
Hosçakalıyor hayatın, her şey güzel değildi ama
Artık bir önemi yok bunların.
