Giyindim yalnızlığımı üzerime
Kendi kendime sığındım.
Sağ ayağımı sol ayağımla ısıttım.
Yarım kalan tarafımı yine Kendim tamamladım.
Sonra düşündüm...
"Bir insan 30 yaşına kadar hiç mi sevilmez?" dedim.
Hiç mi yaralarını kimse sarmaz?
Oysa ben küçükken otuz ne büyüktü ama küçükmüş.
Otuzsan her şey yerli yerinde olur gibiydi ama darmadağın.
Meğersem her şey otuzdan sonra başlarmış.
Yalnızlığın da yaraların da otuzunda farkına varırmışsın.
Farkındayım
