Biz yürüdüğümüz de yer altımızdan kayıyor du
Böyle bütün doğa, çimen ve çiçekler oluyorduk
Işıklar söndüğün de gece bütün caddeyi, sokağı, şehri aydınlatıyor duk
Mutlu olmalarımız vardı bizim, mutluluklarımız, üzerine fal kapattığımız kahveler
Camdan oyalar işleyen nineler ve huzur veren sesi
Bütün kapı, pencere, baca her yeri açık bırakırdım
Oda hiç çıkmazdı gitmezdi zaten, nereye gidiyorsun diye de sormaz dı
Ama bilirdik, aynı yerlerde kalp atışlarımız vardı
Çocuksu sevinçler ekerdik kalbimizin bahçesine
Ulu çınarların gölgesi altında gibiydik sanki
Ben gülleri koparmazdım oda gülleri sevmezdi, beyaz zambaklar, orkide ve menekşeler toplardım
Hiç kırılmazdım, hiç kırmazdı ve bir keresinde bir şey tuttum aklımda
Ne olduğunu da unuttum aslında ama eminim onu da bilir di
İnsanın ruhunu okuyan, kalbine işleyen bakışı olurdu
Aslında hiç sözler de gerekmezdi öylesiye mutlu, nedensiz de birşey dik
