Yazmaya olan istencin görmezden gelinmesi ne kadar sürdürülür bilemiyorum. Bir harften bir şey olmazla başlar, göze yapılan ihanet. Sonrasında kelimeler, saplanır kalemin ucuna. Kağıtla kalem arası uçurumdur elbet, orada tutunulur yaşama. Yetkiyi devralan da onlardır. Bazı cümlelere zincir vuramayacak olsam da hatta yapaylık koksa da cümlelerim, kelimeleri kusturmaz elbet. Mahcup etmez kağıda.
Her harf acemi olduğumu fısıldayarak sıralanır. Elimin utancı da bundandır.
Razılık bakî kalsın öyleyse harflere. Hatta cümleleri yetim bırakan yüklemlere... Görmezden gelen göze...
