Düşmeler, kalkmalar, ben yerdeyim. Sahim bu. Ben gerçeğim. Gerçek bu. Oysa düşmeyebilirdim. Oysa yaralanmayabilirdim. Oysa kanamayabilirdi gözlerim. Ama nereden bilecektim? Yarasız iyileşmeyi, yaralıya şefkat göstermeyi, gözyaşlarımı kesmeyi... Güzelsin. Nursun. Aydınlıksın. Uğursun. Oldu işte. Bak kalktın bu kez
Yaralı yaralı kalktın ve baktın hayata. Gökyüzünün tükenmez rahmetine... Oysa düşmeyebilirdim. Düştüm ama. Evet en az 28 kez ,her yıl en az bir kez düşmüşümdür. Bu yıl da düşerim, düşeriz. Bak ne diyor Rilke :
Düşer yapraklar, düşer sanki uzaklardan
Gökyüzünde uzak bahçeler mi bozulmuş ne ;
Düşerler gönülsüz doğanlar gibi
Düşer geceleyin ağır yeryüzü de
Yalnızlığa bütün yıldızlardan
Biz hepimiz düşeriz, düşer bu el, bak
Gör başka şeyleri de: bu, hepsinde
Ama var biri, bu düşmeyi ellerinde tutar
Sonsuz yumuşak
Birine değil, bir şeye inanırsın belki, farketmez. Umut olur, sevmek olur, hayal olur, doğa olur. Olur da olur. "Biz hepimiz düşeriz, düşer bu el, bak" Biri düşmeyi tutar ellerinde işte. Tutulursun. Belki ayağa bile kaldırılırsın. Ya da en güzeli zor olsa da kendin kalkarsın.
