Bir kuş olup uçamamak ve bir insan bedenine ve kaderine sahip olmak ne kadar kötü bazen. sadece bunu diyebiliyorum kendime. Kocaman insan, dünyayı yıkan insan, atomu parçalayıp dünyayı yıkan insan, ışık hızıyla yarışıp güneşe kafa tutan insan, tüm tanrıları göklerden indirip, tahtlarına oturan insan… bu kocaman şey nasıl bu kadar çaresiz kalabiliyor bir duygu karşısında? Özlemek, çok tarifsiz bir şey. Ne kitapların yazdığıdır bu, ne de dillerin söylediği… Belki de kelimeler çaresiz, ya da eller beceriksiz.. Anlatamamışlar ne olduğunu. Zehirse neden bu kadar tatlı, ab-ı hayatsa neden bu kadar acı…