Ağlamayı özler mi insan, özlermiş
Öyle bir özler ki; kavrulur yüreği
Denizler, nehirler kurutsa
Tek bir damla kalmayıncaya kadar
Kana kana içse, çatlasa
Söndüremez içindeki ateşi
Tesiri olmaz hiçbirinin
İki damla gözyaşı kadar
Gülmeyi de özler insan
Gerçekten gülmeyi
Bütün sahteliklerden uzak
İçten, samimi gülmeyi
Ayıp olmasın diye değil de
Kendini tutamadığı için gülmeyi
Sonra, sakinliği özler insan
Uzaklaşmak, kaçmak ister
Her şeyden, ama her şeyden
En çok da kendinden
Düşüncelerinden kaçmak ister
Karanlık boş hayallerden
Yorulur bir de insan.
Çırpınıp durmaktan, koşturmaktan
Özlemekten yorulur, beklemekten
Hemde gelmeyeceğini bilmesine rağmen,
Gelmeyeni beklemekten yorulur.
Bir selam bekler bazen yakın bildiğinden.
İki kelam etmeyi özler.
O sohbeti o sıcaklığı özler.
Muhabbetle bakan
Yaşlı bir çift gözü özler...
