Özleme duygusu insanların arasında en çok hafife alınan duygu bence...


Evet özlüyorum, her ne kadar çevremden saklasam da, umursamıyormuş, unutmuş gibi gözüksem de unutamıyorum. Her nefes alışımda, her adımımı attığımda, geceleri kafamı yastığa koyduğum andan uykuya daldığım ana kadarki o zaman diliminin her saniyesinde aklıma gelmesinden nefret ediyorum. Aynı zamanda da çok istiyorum çünkü onu unutmaktan çok korkuyorum.


Aklıma her geldiğinde -koca günün her dakikası- kalbime şiddetli bir acı iniyor ama bu acı süründürüyor sadece ve ölümü dilemeye mecbur bıraktıracak derece şiddetli oluyor. Bu acıyı nasıl sonlandırırım, nasıl dindirebilirim bilmiyorum, aslında çözüm çok basit ama farkındayım ki bu imkansız, bunu bilmek bile acının şiddetini binlerce kat arttırıyor.


Bu boktan hayatı bu şekilde yaşarken işin kötü tarafı daha ne kadar dayanabileceğim konusunda tereddüt içindeyim ki hissediyorum ki çok bi vaktim kalmadı.


Hayatımın kalan kısa zamanında hala ve hala tek temennim en azından son nefesimde bile kalbimde olmasa da yanımda olması, umarım hayatım boyunca dilediğim hiç bir şeyin gerçekleşmemesinin bedeli olarak bu isteğim gerçekleşir. Yoksa herkesin huzur içinde yaşadığı ölüm bile benim için işkence olacak....