Gelip geçenlere en az görünen bir dipte, sevgimin ölümünü izliyorum.
Kuşkuluyum, sabırsızım, yorgunum, açlık duyuyorum…
Ölmüş mü? Ölüyor mu?
Bilemiyorum.
Yine de elimden bir şeyler gelmeli diyorum.
Zaman akıp giderken senin sessizliğine ve tavırlarına ne karşılık vereceğimi bilemediğimden ne çok oyalandım orada burada…
Oyalanmamam gereken en saçma kuytuda…
Yapmamam gereken şeyler yaptım belki de?
Kızgın ve öfkeliyim ve galiba hayatım boyunca ilk defa bu kadar karmaşık duygular içerisindeyim.
Anılar peşimi bırakmıyor, odamın her yeri seninle dolu.
Senin yanında pişmanlıklarımla…
Yine de geç kaldım.
Belki şimdi bana düşen, bir güzel sabır…
İşe yarayıp, yaramayacağını çok kestiremesem de…
Bu seni düşünerek doldurduğum son sayfa olsun istiyorum ama nafile…
Kimse acı çektiğimin farkında değil.
