hayallerimi kapının eşiğine kurdum
hüzün mevsimi derler ya eylüle
oysa ben kendimi
ütopyalar kurarken buldum
yalnızlığın paramparça edilişini
gülüşünde gördüm
söylesene kadın
şiirlerin cenneti
sen değil misin?
istila edilişine izin verdim harflerimin
ismin tarafından
gözlerimin görmesine izin verdim
yüzüne olan zaafımdan
kalp diye bir et parçasına sahipmişim
bu zamana kadar bilmezken
söylesene kadın
damlarımda dolaşan mürekkebin
kabesi sen değil misin?
dört yanı yalnızlık tarafından kuşatılmış bir noktayım ben
ne derdim anlaşılır
ne devam bilinir
kime yakınsam
ruhum taşlanır
oysa kıtmirdir benim düşlerim
söylesene kadın
sen şiirlerin kibelesi değil misin?
....
