.

🙏🙏

Teşekkür eder aynı başarıyı sizin için diliyorum:)

tıka basa dolu olan zihinlerimizken gönderimin altının doldurulması beni ancak beyhudar eder beyefendi. işiniz için kolaylıklar diliyorum ve iyi dileklerimi iletiyorum çünkü etkisini göstermeye başlamış ilaçlarla işiniz oldukça zor. bu daha en başından başarısızlık kokan hikayenizi yüzümde manidar bir gülümsemeyle okudum, bana bir yerlerden tanıdık geldi. intiharınızı meşrulaştırmak için tanrıyla girdiğiniz hararetli tartışmalar onu kızdırmış olmalı. belli ki önünüze taş koyacaktı. fakat cesaretiniz karşısında saygıyla eğiliyorum. Bourdieu'nün kemikleri sızlasın. hani şu sosyal sermaye zımbırtıları.. başarılı bir sosyal sermaye için gerekli olan yine sosyal statüsü yüksek bir çevredir. üstelik benim bir çevrem bile yok. sosyalleşme ve sosyal çevre bizim gibi karanlık zihinlere uzak olsa gerek. masada bir paket sigara ve ağzına kadar dolmuş küllükle günü kapatmak artık bir rutine dönüştü. uçurum burada yalnızca bir metafor. karşılıklı dumanı tüten çaylarımızı yudumluyoruz hatta. ve insanlardan uzak dağ başına çıkmaya da lüzum yok, benim intiharım devrimim olsun. ben dolup taşan caddelerde bir buluttan diğer buluta hoplayıp zıplayacağım. sabırsızca ölümü bekleyenler için ilaçlar uzun iş. duygularınız için teşekkür ederim. ben de akşam yemeğimi hazırlamaya gidiyorum. bir sonraki denemenizde başarılar..

Tabi iş bir sinemayla da bitmezdi:). O günde kısa tuttum herşeyi yeter be deyip elime doldurdugum ilaçları kafamdaki şu düşüncelerle ağzıma götürdüm." Evet ölüyorum birazdan bu evdeki cesedimin varlığı ay başı kirası geldiği zaman odemedigimden ev sahibi tarafından farkedilecekti. Ya da iş arkadaşlarım da farkedebilir öncesinde. Yükleri ben olmayınca iki katına çıkacağı için ikinci günü aramaya başlarlar. Üçüncü gün kasti olduğunu düşünüp işten çıkışımı verirler. Beşinci gün belki merak edip ararlar tekrar. Evimi kimse bilmediği için o bilinmezlikte sadece zamanda unutup yaşamlarına devam edecekler. Sonra ,sonra ev sahibi kapıya abanır vurur vurur açılmaz kapı. Çilingir gelir açar kapıyı ve masa başında sağa doğru yatacak olan bedenimi ve kokuyu farkederler. Kira gitti tereddütleri ile polisi arayacak ev sahibi,cilingirci işini bitirip parasını alıp giderdi dükkanına. Tanrı bilir kaç tane kapı arkası sorgulamanın sonuna şahitlik etmeye gidecek. " Evet ilaçlar ağzımda yavaş yavaş erimeye başladı, gülmeye başladım. Vay be degisikmis ölmeye çalışmak ya da eyleme geçmek. Orda uyuya kalmış olmalıyım ki beş saat sonra uyandığımda bağırsaklarım feryat figan ağlıyordu resmen. Koşarak tuvalete gittim. Çıktım sonra, başarısızlığı izledim. Gözüm ilaçlara kaydı. İlk defa ismini okudum. Meğer aylarında öncesinde lazimlik olarak aldığım ishal eden ilaçlarmış.

İşe gitmem lazım, gönderinin altını da doldurdum kusura bakmayın

Azraili bile şaşırttı mevsim.

Aylar öncesine gittim
Tanrıyı betimleme çabalarıma. Aslında tanrıyı artık çok merak etmiyorum. Karmaşık,sarmal dolaş,koskoca bir giz sadece. O da yaratıkları tarafından bilinmek istiyorsa bu çabasının ekmeği bende son bulacakti.beynimi kemiren ben senin için neyim sorusunu,sosyallikte ki komumumdan sıkıldığım için,belki bir cevap bulurum, değerli olduğum bir yer vardır ve bulurum umuduyla bütün gizliligiyle hayatıma almaya ve sorularıma dahil etmeye karar verdim.Beni o masadaki intiharı haklı kılan belgelerim(şiirler) tanrıya karşı çatışmaya sürükledi. Emin olun hanımefendi, dağ başına çıkmaya, insanların içinden sürüklenmekten o kadar sıkılmıştım ki oraya çıkmaya bile üşeniyordum
Masanın üstünde konumu çokta önemli olmayan bir paket kent d range blue, bir kaç şiir,bilgelik temsili filozoflardan kitaplar ve nihilist yavaş yavaş gelişimini tamamlayan nihilist kimliğim.
Harbiden Tanrı ben senin için Bir kimlik sahibi miyim?
Aslında bu sorun cevabını biliyorum. Sadece içimde ki o usengeclikten,kendime cevap veremedigimden boşluğa savurdum soruyu.

Unutmadan, masadaki konumu çokta önemli olmayan bir kaç kutu ilaç vardı. Hiç dikkat etmedim ne ilacı olduğuna. Orda bir kaç gündür bekliyorlardı. Sabah kalk işe git gel masada sorgula ,cevabı bulama, intihar etmeye çalış başarama ve git zıbar tekrarlarının beşinci günü olmuştu.
Artık değerlerin arasında olmayışımın üzerime bıraktığı o acı
Monoton günlerimi o kadar sarmalamış ki bir sevgilim bile yoktu. Sana sorular sorarken "aşkım bu gün sinemaya gidelim mi?" Sorusuna bir eylem ile cevap veremeyeceğim için kimseye de açılmadim.