Midem bulanıyor insana dönüşürken, gaddar olmamdan ve bencilliğimden tiksinti duyuyorum. Bu dünya böyle birini hak etmekte sadece, böyle olmak bir istek değil zorundalık yaşamı tatmak deyince. Yoksa ezilip gidersin, her ilişkinin içinde, duygularından arınıp yaşamak, düşünmeden ve bağlanmadan kimseye. Karartıp ruhunu zifte dönüştürünce sadece tadacaksın haz ve eğlence. Hep anın içinde. Yoksa rüzgarlara kaptıracaksın ruhunu, kaybolacaksın düşünceler, duygular selinde kapatmazsan kendini dayanamaz atlarsın, senin gaddar olman lazım. İçtiğin tek zehir olmalı bencilliğin, ve vurmalısın her sevdiğine, sonsuza kadar seninle kalsın diye, hep bir adım ötede. Köle olmayı bırakıp köle edineceksin kendine sırf eğlencesine. Yapmalısın artık bunu felsefen, nefes nefes kinlen. Unut olduğunu kurmaya çalışma kendine saklanacak bir kucak yine, olmalı binlerce. Ayrıca kimseden saklanmamalı da ucunda var daire işte tam olarak böyle bencilce. Düşünme belki üzülürler diye, iste üzmeyi ve germeyi sadece varoluşsal bir biçimde. Dönüş önce insana kusmadan sonra çıkarsın üstüne.
