Pacman Gibi!

Karanlıkta ruhum... Havayla doğru orantılı gönlümün mevsimi. Olmadı, uyamıyor başkasına.

Atom bombası yemiş gibi kalbim. Tek dal çiçek açmıyor. Yetmez gibi, sanki sevdiğim ama çok uzaklarda kalmış birine bir şey olmuş gibi uyandım.

Daha yetmez gibi tartışmalara gebe bir gün olduğunu anladım.

Yetmedi, yetmeyecek elbet, kalbim parçalanıp avcuma iliştirildi, hadi bakayım tamire alıştın, halledersin, denildi. Ben de çaresiz, e bu kalp de benim, ne yapayım gidip şu köşeye azıcık dövüneyim, biraz sürüneyim, sonra dönerim hayata, dedim.

Biliyoruz ki kalp kırıklıkları birleşe birleşe tüm olur, aşkı yutar. Pacman gibi... Sonra da kalp kıran dövünür durur ah ben ne yaptım nidalarıyla... Kırmayınız! Herkes kalıcı değil; insan sevgi, şefkat ve merhametle güzelleşir.