Papatyalar yine mi soldu?

Yine mi güneş doğmadı, varlığından habersiz bir ruhum var.

Gözlerim yine mi doldu?

Bitmeyen yağmurların altında kupkuru kaldım.

Ve sen yine mi gittin?

Papatyalar da açardı, güneş de doğardı gözlerimde, yağmurlar bile susardı,

Sen kalsaydın eğer.


Vazgeçilmez bir yaşantının içindeki ölü çocuk rolleri bana verilmiş hep sanki.

Kopardığım papatyalar günü gelmiş de intikamını alıyor gibi kızgın.

Gözlerim kızgın bana, sana doya doya bakamadım.

Yağmurlar sevmez beni, benim ıslanmayı sevmediğim gibi.


Bir yalnızlık kaldı elimde, bir de sensizlik.

Yalnızlığı bırakıyorum, sensizlik batıyor kalbime.

Sensizliği bırakmak mümkün değil.

Sensiz bir kalabalık neye yarar?

Yalnızım, gel.

Sen olduktan sonra yalnızlık mı batar?


Papatyalarım yine soldu,

Karanlıklara alıştım ben.

Sırılsıklam bir haldeyim, ellerim kan içinde.

Hani nerede kopardığım çiçekler?

Hani nerede bunca acıya rağmen ufacık bir papatya?


Yalnızım, gel.

Sensizlik iyi değil.