Ayaklarımdan yüzüme doğru vuran soğuk umrumda değildi. Kafamdaki düşünceler her şeyi berbat etmeye yetiyordu. Gözlerimi belirli bir yere dikip durmadan düşünüyordum. Sigaramın bitmiş olması biramın bitmiş olması umrumda değildi. Çünkü düşünceler beni yok ediyordu. Sigaranın yenisi yakılır, biranın yenisi açılırdı ama kafamdaki düşünceleri yok etmek mümkün değildi. Niye sürekli düşünüyordum niye sürekli kendimi içerken buluyordum hiçbir fikrim yok. Hayatta kendimi çaresiz hissettiğim nadir anlardan biri değildi ben bu hissi hep yaşıyordum. Kalabalıklar içindeki yalnızlığım ya da kalabalıkları umursamayışım bile umrumda değildi. İnsanları sevemiyorum bilmiyorum bu özellik benden alınmış gibiydi sanki. İnsanları sevmeyen birini kim sevebilir ki zaten bunu cevabını yıllardır arıyorum...
