Başladı yine kalp sızıntısı
Sızıntım dönüştü düşüncelere
Düşünceler ise realiteye
Realite beni pesimist yaptı
Kalbim yok ediyor beni içimden
Başlıyor gereksiz sonu belli olan umutlar
O umutlardır beni parçalayıp yok eden
Belki de "umut bir hapishanedir"
Doğamda var umutlanmak, hayaller kurmak
Beni kendi doğam öldürüyorsa, kendimi nasıl kurtarayım?
Nasıl bir çıkış yolu bulayım?
Neden bir çıkış yolu bulmalıyım?
Tüm dünya farklı düşünse dahi
Kimse için değiştiremem kalbimi
Her ne kadar beni yok etseler de
Beni ben yapandır düşüncelerim
Çıkış yolunu bulup önüne geçsem bile
Oradan geçmeyeceğim
Çünkü diğer taraftaki kişi benliğini yitirmiş
Duygusuz ve o yüzden önemsiz bir et parçası
Duygularım olmadan kendim olamam
Beni yok eden şeyler aslında beni yaratan şeylerdir
Bu paradokstur beni ayakta tutan
Beni tuzağa düşüren o gizemli kapan
