/Pazartesiler devrim yaratmıyor insan hayatında/

 

Ben bir pazar sabahı çok âşık olmak istedim

Ciğerlerime battı bütün akşamüstleri

Öksürdüm, mendilimi açmaya korktum

Yerimden kalktım, tabut değiştirdim

 

Bu denize karşı kaçıncı ellerimi seyredişim

Sırtımdan vurulmuşluğum pek yok

Her giden yeni bir kesik atsa da avuç içlerime

Bu yalnızlığa bir kulp bulamıyorum

 

Perde açıyorum, perde kapatıyorum

Perde açıyorum, perde kapıyorum

Çarpılamaz bir kapı bu kapı

Tamlamasında ömür tüketiyorum

 

/En kötüsü de bütün bunların yaşanmamış olması/