Yazılacak onca hatıradan geriye kalan tüm intiharlara. Bir siyah işgal etti tüm benliğimi. Şimdi söyle bana neden her bedenin bir olmadığını? Biz bir iken biz değil miydik? Yoksa yaşanmışlıklar sadece çoğula mı dayalıydı?
Monotonluk bir yaşam serüveni olamaz! Olmamalı. Dik bir kadrajda yamuk giden bir çizgi bu. Kürkçü dükkanımda artık kürküm kalmadı. Eskilerim eskidi. Yenilerim olmadı. Yerim dolmadı. Zaman bulmadı beni. Yer ağladı, gök,ağladı, duvar ağladı. Karmanın ortasında bir başıma yaşarken. Artık ben bahsedicem sana kederden. Diyorum ya hepsi nazende biri için. Yoksa ne duman kalırdı ne de kül. Belki bir gün umutlarda ölür. İşte ozaman yakarım meşalemi.
Bir eşgalin içinden çıkan cevheri.
