Pavese, 10 Nisan 1936 yılında günlüğüne şöyle yazmıştı:
“Ben hiçbir zaman dünyayı umursamadan hayatın tadını çıkarabilen rahat bir insan olamadım. Yaşadığım tatlı anlar yüzünden ortaya çıkan sorunların üstüne gidip onlara bir çözüm bulacağım yerde, bir takım kuruntulara kaptırdım kendimi. Ancak böyle açıklayabilirim içimde duyduğum intihar dürtüsünü. Ne zaman bir güçlükle ya da acıyla karşılaşsam, hep intiharı düşünmeye yargılı olduğumu biliyorum. Beni korkutan da bu. Temel ilkem intihar, gerçekleştiremediğim, hiçbir zaman gerçekleştiremeyeceğim, ama düşüncesi duyarlığımı okşayan intihar. En beylik, en umutsuz anlamıyla bir enayiyim ben. Nasıl yaşayacağını bilemeyen, ahlaki olgunluğa ulaşmamış, kendini bir şey sanan, intihar düşüncesinden bir şeyler uman, ama bunu gerçekleştiremeyen bir adam.“

Pavese’nin sıkılgan ruhu onun huzurla yaşamasına hep engel olmuştu. Asla gerçekleştiremeyeceğini düşündüğü intiharını, bu nottan yıllarca sonra gerçekleştirmişti.
Yazı şu şekilde devam eder:
“İşin korkunç yanı, şu anda yapabileceğim hiçbir şeyin bu durumunu düzeltemeyeceği. Çünkü, eskiden kendimi yine böyle bir durumda bulmuş, fakat beni kurtaracak bir çıkar yola rastlayamamıştım. Şimdi de bu adımı atacak gücü kendimde bulamayacağım. Bu kadarını kesinlikle biliyorum. İnsanın kendini içtenliğe vermesi, mutlak bir şey içinde benliğini yitirmesi. Sakınılması gereken bir şey. Daha önce katlandığım bütün acıların kaynağı, kendimi mutlak, bilinmeyen, bilinçdışı şeylere zevk alarak bırakışımdı.”

“HAYATINI BİR SAÇ TELİNE BAĞLAMIŞSIN, çabalamaya kalkma, yoksa onu da koparacaksın.” diye yazar.
Ve ekler;
“İçimdeki boşluğu aydınlatacak bir hayat kıvılcımı hâlâ yok. Bu noktadan öteye gidemeyeceğimi, söyleyecek neyim varsa söyleyip bitirmiş olduğumu çok iyi biliyorum. En kötüsü, bir şeyler başarmış olmam, bu yüzden de her şeyden büsbütün vazgeçmeyi göze alamamam. Belki de bu durumdan kurtulacağım ama çatlak ortada, açıkça görülüyor. “

İntihar etmeden önce 17 Ağustosta son notu şudur Pavese’nin:
Gizlice en çok korkulan şey hep gerçekleşir sonunda.
Tiksiniyorum bütün bunlardan.
Sözler değil. Eylem.
Artık yazmayacağım