Hiçbir ev bulamadım kendime, hiçbir sokak basmadı beni bağrına, göz yaşları tanımadı hiçbir adresi şimdi bütün karanlıkların ortasında bir yolum kendime doğru. Viranelik değiştirmedi içimdeki hiçbir sesi, şimdi gece gökyüzü gibi gönlüm. Sabah aydınlık, akşam karanlık. Bilmiyorum hangi adrese vurur ruhum kendimi, sokaklar benim, sokaklar bizim ama. Yok hiçbir yerimiz. Evler almıyor bizi...
Bi ben ve benim gibiler mi böyle?
Yoksa herkes kayıp mı biraz...
Susalım, belki sessizlik duyar bizi.
~Fehmekar
